Kulaklarımdan vuruldum gece vakti,
Issız bir sokak köşesinde.
Sessiz kelimelerin çığlıklarıyla.
Istırabını hissettim acının,
Ses pıhtıları kurudu içimde.
Öğrendim, kelimelerin de kalbi vardı.
Bir an bulutlar duruldu gözümde,
İnsanlar alevlendi bağırışlarla.
Anladım, insanlar is solumaya başladı.
Yeni kelimeler türedi birden,
Eskilerini tekmeleyerek öteye.
Gördüm, tüm var yok oldu gözümde.
Sancılar, ağlayışlar başladı ayak ucumda,
Baş ucumdaki kuru gürültü, kahkahaya inat.
Duydum, çirkefliğine içim derinden irkildi.
Çocuklar da bilir miydi acaba,
Dünya kelimesinin manasını gerçekte.
Bildim, çocuklar bu dünyadan değildi.
Kalbim çarpmaya başladı usul usul,
Can buldu cümle kainat hecelerde.
Titredim, çok şey anlattı sükûnet bana.
Sonra birden dallanıp budaklandı,
Bütün madde manaya odaklandı.
Hissettim, şimdi kelimelerin kalbi yandı.
Murat ÖVÜÇ
Yorumlar
Yorum Gönder