Murat Övüç Yazdı - Yaşamak

Yaşamak,

Demirden şıvgınlar sürüyor şehre

İçimizden yükselen bir nâra

Mezarlarda son buluyor yankıları.

Çimenlerden asfaltlara,

Akıyor, usul usul çaresizliğimiz.

Bizse kanatlarımızı yırtarak,

Uçuyoruz bulutlardan betona,

Uçuyoruz dağlardan ve bağlardan,

Uçuyoruz ruh boyutumuzun mezarlarına.

Kan-telef kalınmanın farkedilmediği

Bu dünyada anlaşılmayacak,

Belki söylediklerimiz.

Ve biz giderken,

Adına şehir denen iblis sofrasına,

Fütursuzca ve pespaye bir aşkla,

Giderken karanlığın en koyu tonuna,

Ruhumuzun suskun çığlıkları,

Dalga dalga yankı bulacak.

Dünya üzerindeki cennetlerimizde,

Hızla azalan nüfusuyla,

Ve nüfuzuyla insanoğlu,

Yani biz yücelerin yücesi,

Kaftanımızın koynundaki ateşle,

Yeni yetişen filizleri tutuşturup,

Bu gidişe bir dur diyeceğiz.

Toprak bizim, an bizim,

Biz bastıkça sertleşen toprağı patlatıp,

Yeni sürgünler vereceğiz.

Esaretine girebileceğimiz,

Ne varsa bizi tutsak edecek,

Cesaretimizle ezip geçeceğiz.

Biz biliriz ki,

Bizim için umut,

Zifirî karanlığın,

Tam kalbinde gizlidir.

Murat ÖVÜÇ